Η Ζέτα Αποστόλου ήταν η ξανθιά καλλονή του ελληνικού κινηματογράφου που αναστάτωνε το κοινό τη δεκαετία του ’60 με τις αποκαλυπτικές της εμφανίσεις στο κινηματογραφικό πανί. Ευτύχησε να συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες από το Βασίλη Γεωργιάδη και τον Κώστα Καραγιάννη μέχρι τον Ντίνο Δημόπουλο και τον Γιάννη Δαλιανίδη.
Πραγματικός πειρασμός αναστάτωνε τον ανδρικό πληθυσμό ακόμη και με ένα φευγάτο πλάνο της σε κάποια ταινία. Σε μια εποχή που η λογοκρισία ήταν στις δόξες της και η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα η Ζέτα δε δίστασε να κάνει στριπτίζ . Με το λάγνο βλέμμα της αναστάτωνε τους παρτενέρ της, ακόμη και όταν έπαιζε σε κωμωδίες.
Αρκεί να θυμηθούμε τα περάσματα της από το “Μόδιστρο” με το Σταύρο Παράβα και τον “Κλέαρχο, τη Μαρίνα και το Κοντό” με το Βασίλη Αυλωνίτη.
Γεννημένη στο χωριό Αθανάσιος Διάκος Φωκίδας είναι αδελφή της επίσης ηθοποιού Νατάσας Αποστόλου. Ξεκίνησε τη θεατρική της καριέρα με την παράσταση “Οδός Ονείρων” του Μάνου Χατζιδάκι ένω το 1960 έκανε τα πρώτα της βήματα και στον κινηματογράφο. Στον κινηματογράφο μπήκε το 1960 με μικρούς ρόλους στις ταινίες “Σουσουράδα” και “Θυσιάστηκα για το παιδί μου”. Το 1961 περνά τη πόρτα της Φίνος Φιλμ και εκεί θα γυρίσει τις καλύτερες ταινίες της.
Το 1963 πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου “Αμόκ“. Μια ταινία καταγγελία για την αγριότητα του πολέμου, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Η ταινία κάνει καριέρα και στο εξωτερικό και οι τολμηρές σκηνές με τη Ζέτα Αποστόλου πλασάρονται ακόμη και στις ζωγραφικές αφίσες του έργου.
Οι σκηνές που αφήνει ακάλυπτο το στήθος της προκαλούν πλήθος θιγμένων δημοσιευμάτων από τους δήθεν κουλτουριάρηδες των εντύπων της εποχής.
Ζόρικη γυναίκα, γεμάτη μαγκιά, με πλατινέ μαλλιά η Ζέτα γίνεται η άπιαστη φαντασίωση των στερημένων αρσενικών και οι τολμηρές, για την εποχή, φωτογραφίες της κοσμούν τα δωμάτια των μοναχικών αγοριών. Το 1965 κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο στο αγροτικό δράμα του Βασίλη Γεωργιάδη “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” ενώ αναστατώνει το ασπρόμαυρο πανί με το καλύτερο στριπτίζ στην ιστορία του ελληνικού σινεμά στο φιλμ “Οι Εχθροί” του Ντίνου Δημόπουλου.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60 από τη φιλμογραφία της ξεχωρίζουν οι ταινίες: “Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη“(1965), “Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας”(1966) και η “Γαβριέλα,η αμαρτωλή της Αθήνας”(1966).
Έντονη υπήρξε και η παρουσία της σε κωμωδίες αλλά πάντα στο ρόλο της δυναμικής και σαγηνευτικής γυναίκας. Με το τέλος της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου η Ζέτα Αποστόλου μπαίνει στο χώρο του βίντεο γυρίζοντας ταινίες που ευτυχώς δεν καταγράφηκαν στη συνείδηση του κοινού. Με την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης θα παίξει στις σειρές “Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης”(1990), “Η καλή πεθερά”(1993), “Σύνορα Αγάπης”(1999) και φυσικά στην τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της Αλκυόνης Παπαδάκη “Το Χρώμα του Φεγγαριού” από τον Γιάννη Δαλιανίδη.
Η Ζέτα Αποστόλου δεν πέρασε απαρατήρητη από τον καλλιτεχνικό χώρο. Υπήρξε το απόλυτο σεξ σύμβολο των 60ς, δεν πέρασε ποτέ από αυτό που σήμερα λέμε “ερωτικός κινηματογράφος”(με σκληρές πορνογραφικές σκηνές) αλλά έπαιξε σε αστυνομικά φιλμ ή κοινωνικά δράματα με κάποιες τολμηρές σκηνές. Ταινίες με δολοπλοκίες, δολοφονίες, ερωτικές αντιζηλίες και απιστίες.
Η ξανθιά καλλονή του ελληνικού κινηματογράφου που αναστάτωνε το κοινό τη δεκαετία του ’60
