Οι νέες τάσεις και οι προβληματισμοί που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στα μέσα της Δεκαετίας του 60 και που ανακόπηκαν με την εισβολή της δικτατορίας ,αρχίζουν να βγαίνουν και πάλι στην επιφάνεια .με την κάποια σταθεροποίηση του καθεστώτος των συνταγματαρχών και τη φαινομενική ελευθερία που αυτό επιτρέπει για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον καλλιτεχνικό κινηματογράφο που, αντίθετα με το εξωτερικό , στην Ελλάδα έχει μικρή λαϊκή απήχηση και δεν θεωρείται σοβαρό εμπόδιο στα αντιδημοκρατικά τους σχέδια.
Στη δεκαετία του 70 ξεσπά και η μεγάλη κρίση που προκαλεί η τηλεόραση ,μέσο ψυχαγωγίας που αρχικά είχε εισβάλει στην ελληνική ζωή πειραματικά στα μέσα της δεκαετίας του 60 αλλά τώρα σταθεροποιείται ,αντικαθιστώντας τον καθαρά εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο ,που μάλιστα τον προσφέρει με καλύτερο και πιο άνετο τρόπο (σε μια περίοδο που οι αίθουσες είχαν αρχίσει να φθίνουν), στο ίδιο το σπίτι του θεατή . Αξίζει να σημειώσουμε ότι σχεδόν όλες οι ελληνικές ταινίες ,από εκείνες της δεκαετίας του 40 μέχρι τις πιο πρόσφατες ,αρχίζουν να μεταδίδονται από την ελληνική τηλεόραση : στην αρχή τα δύο κρατικά κανάλια( το εθνικό του ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ ,το κανάλι των ΕΝΌΠΛΩΝ ΔΥΝΆΜΕΩΝ και αργότερα από το τρίτο κρατικό κανάλι (ΕΡΤ3) ,που στη δεκαετία του 80 θα μετονομαστούν σε ΕΡΤ1,ΕΡΤ2 και ΕΡΤ3 ,ενώ στην ίδια δεκαετία ,με τη δημιουργία των ιδιωτικών καναλιών ,οι ελληνικές ταινίες (με εξαίρεση εκείνες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου )μεταδίδονται κατ'επανάληψη ,καθημερινά και ανεξέλεγκτα.
Με αποτέλεσμα, ενώ στην περίοδο 1970-71 η Υπολοχαγός Νατάσα ,η πρώτη σε εισπράξεις ελληνική ταινία ,κόβει 751.117 εισιτήρια στην πρώτη προβολή της τρία μόλις χρόνια αργότερα ,στην περίοδο 1974-75 ,ο Αττίλας 74 του Μιχάλη Κακογιάννη, η πιο εμπορική ελληνική ταινία της χρονιάς ,κόβει μόνο 103.856 εισιτήρια και η αντίστοιχη παραγωγή μειώνεται από 87 σε 47 ταινίες . Την επόμενη περίοδο οι ταινίες θα περιοριστούν στις 20 ,ενώ το 1976-77 σε 16.