H πιο σημαντική ταινία του 1961 είναι αναμφισβήτητα το "Συνοικία το Όνειρο" του Αλέκου Αλεξανδράκη, ταινία δοσμένη, έστω και κάπως καθυστερημένα, στο πνεύμα του ιτλικού νεορεαλισμού(ιδιαίτερα εκείνο των Ντε Σίκα και Τσαβατίνι).
Η ταινία γυρίστηκε στην γειτονιά Ασύρματος (κάτω από την Ακρόπολη). Πρωταγωνιστές φτωχοί και άμοιροι άνθρωποι, που ο καθένας έχει το δικό του όνειρο, που θα τον βγάλει από την μιζέρια και τη φτώχεια του.
Παρά το κάπως αδύνατο σενάριο, ο Αλεξανδράκης καταφέρνει με τη σκηνοθεσία του να αποφύγει τον πολύ μελοδραματισμό, να στήσει τις εσωτερικές σκηνές του με αρκετό ρεαλισμό, διαλέγοντας μια πέρα για πέρα κινηματογραφική συνοικία που εκφράζει το πνεύμα της ταινίας του, και να κινήσει το πλήθος της γειτονιάς με δεξιοτεχνία, ανοίγοντας, με το θέμα, τη μορφή αλλά και τον όλο γενικά τρόπο του γυρίσματος, νέα μονοπάτια για τον ελληνικό κινηματογράφο.
Η "Συνοικία το Όνειρο" έτσι όπως την σκηνοθέτησε ο Αλέκος Αλεξανδράκης, και έτσι όπως την φαντάστηκαν οι σεναριογράφοι της , ο συγγραφέας Κώστας Κοτζιάς και ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, η ταινία δεν παίχτηκε ποτέ στην μεγάλη οθόνη όπως γυρίστηκε από τους συντελεστές της. Στην πρώτη προβολή της, τον Αύγουστο του 1961 , η ταινία διεκόπη βιαίως. Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.
Στο κέντρο της Αθήνας, στον κινηματογράφο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ της οδού Πατησίων, κατακαλόκαιρο στης 4 Αύγουστου του 1961 250 Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι, πρεσβευτές και ακόλουθοι τύπου από διάφορες χώρες , είναι προσκεκλημένοι να παρακολουθήσουν την προβολή μιας ταινίας που τελικά δεν θα δουν ποτέ. 20 λεπτά μετά την έναρξη της προβολής, στην αίθουσα του κινηματογράφου θα εισβάλλουν αστυνομικοί και θα απομακρύνουν τους θεατές δια της βίας .Οι υπεύθυνοι λογοκρισίας του Υπουργείου προεδρίας της κυβέρνησης Καραμανλή ψαλλίδισαν και έκαψαν τα κομμένα αρνητικά της ταινίας καλώντας μάλιστα τον Αλέκο Αλεξανδράκη να παραστεί στην διαδικασία.
Εκείνος φυσικά και δεν πήγε . Δήλωνε μάλιστα έκτοτε πως από την στιγμή που κόπηκε η ταινία ,δεν τον αφορούσε. Η σκηνοθετική ματιά του Αλεξανδράκη κινηματογραφεί με απολύτως ρεαλιστικό τρόπο μια όψη της ελληνικής πραγματικότητας που το κράτος αρνείται να δεί, θέλει να κρύψει και απαγορεύει να προβάλλεται.