Έναν χρόνο μετά τη μεγάλη του επιτυχία, Platoon, ο Oliver Stone επανέρχεται το 1987 με το Wall Street. Η ταινία ξεφεύγει από το πολιτικό κλίμα που επικρατεί στις ταινίες του Stone, χωρίς όμως να ξεφεύγει ταυτόχρονα και από τον διδακτικό τόνο, πράγμα όχι απαραίτητα κακό. Ιδιαίτερη εντύπωση καταφέρνει να κάνει από την αρχή η τεχνική του Stone. Περίεργες γωνίες λήψης, γρήγορα κοντινά ζουμ στα πρόσωπα, γρήγορη και σπασμωδική ενίοτε κίνηση, όλα καταφέρνουν αρμονικά να δημιουργήσουν εν μέρει το κλίμα άγχους που επικρατεί στη χρηματιστηριακή αγορά των Η.Π.Α. Όμως δεν ολοκληρώνεται η αίσθηση, καθώς ίσως όχι στην αρχή, αλλά σίγουρα στην κορύφωση του τέλους, η έλλειψη αξιόλογης μουσικής επένδυσης προκαλεί ένα αίσθημα ανικανοποίητου στον θεατή. Ο Michael Douglas για την ερμηνεία του πήρε το Oscar πρώτου ανδρικού ρόλου. Προσωπική γνώμη πάντως είναι ότι γενικά οι ερμηνείες δεν αποτελούν το δυνατό σημείο της ταινίας. Δεν απορώ γιατί η Daryl Hannah χάθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Και από την άλλη με ξενίζει ο ρόλος του Charlie Sheen στον τραγικά διχασμένο νεαρό χρηματιστή που ψάχνει τον δρόμο του, ίσως λόγω του δρόμου της καριέρας του έκτοτε στις κωμωδίες.
Ο Oliver Stone αποδίδει σε μια γρήγορων ρυθμών ταινία το πνεύμα της αμερικανικής κοινωνίας της δεκαετίας του `80 όσον αφορά το οικονομικό της σύστημα. Η κλασσικά μανιχαϊστική ταινία βάζει στο ρόλο του αδίστακτου, μεγαλωμένου με τους νόμους του δρόμου, ανταγωνιστικού μεγαλοεπιχειρηματία τον Michael Douglas, ενώ από την άλλη τον διχαζόμενο ανάμεσα στον ιδεολόγο πατέρα του και τον θελκτικό Douglas χρηματιστή Charlie Sheen. Συμπληρωματικούς ρόλους έχουν ο πατέρας του Charlie Sheen, ο ίδιος ο φυσικός του πατέρας, Martin Sheen, και η Daryl Hannah, που παίζει τον ρόλο του επάθλου που κερδίζει ο Charlie Sheen για την υπάκουη υποταγή του υπό την κυριαρχία του Douglas.
