Για μια ακόμα φορά , ο George Miller έχει τον απόλυτο έλεγχο των συστατικών που συνθέτουν ένα από τα αξεπέραστα δημιουργήματα δράσης της δεκαετίας: Ο πολιτισμός έχει απόλυτα και αμετάκλητα καταστραφεί και η αστυνομία δεν παίζει ,πια κανέναν ρόλο. Ο Μαx όμως, διατηρώντας το αμάξι του, περιπλανιέται στους δρόμους βασανισμένος από την εικόνα του θανάτου των δικών του.
Καινοτομία σε αυτό το φίλμ είναι πως αποτελεί το κύριο τμήμα της διήγησης ενός γέροντα, που αναφέρεται στον παντοτινά ζωντανό θρύλο ενός ήρωα, που οδήγησε τον λαό του στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας. Έτσι ο Max ξέφυγε από το παραδοσιακό πρότυπο των ηρώων και ενσωματώθηκε στο Μύθο, στην Αιωνιότητα. Μιας αιωνιότητας, όμως που λίγο ενδιέφερε τον θεατή να μάθει ποιος και γιατί είναι γνήσιο τέκνο, καθώς η προσοχή του ήταν νοσηρά στραμμένη και με αμείωτο ενδιαφέρον στις συνταρακτικές σκηνές δράσης που διαγράφονταν μπροστά στα μάτια του.
Ποιός δεν θυμάται άλλωστε το ατίθασο θηριάκι που ακρωτήριαζε και αποκεφάλιζε τους αντιπάλους του με το εκπληκτικό του μπούμερανγκ. Για να μην αναφερθώ στην ανυπέρβλητα νευρική καταδίωξη του τέλους, που όμοια της σε ένταση δεν έχουμε ξαναδεί στον κινηματογράφο. Σίγουρα, ο Miller με το MAD MAX 2, έφτασε στο ζενίθ των ικανοτήτων του. Έτσι το MAD MAX 3: Beyond Thunderdome που θα ερχόταν αργότερα .έπρεπε να αγγίξει τα όρια του αριστουργήματος, για να σταθεί επάξια πλαϊ. Αυτό όμως δυστυχώς δεν έγινε..