Αλαφρής και... ιπτάμενος!
Από τ' ασπρόμαυρα χρόνια του ελληνικού σινεμά, ο Προύσαλης ήτανε πάντα στο πλάι, στο λίγο, στη μια σκηνή (μερικές φορές και δευτεραγωνιστής), όμως δεν ήταν με το συνηθισμένο τρόπο. Δεν εξυπηρετούσε απλώς την ιστορία, βοηθητικός στο πλάι του ήρωα (όπως οι κορυφαίοι σ' αυτό, Περικλής Χριστοφορίδης και Γιώργος Γαβριηλίδης). Καρατερίστας, μα όχι "δεσμευτικά", με τον τρόπο του Σπύρου Καλογήρου, του Ζανίνο, του Φέρμα ή ακόμα και του Τάκη Μηλιάδη. Όχι, ο Προύσαλης ανήκε σ' άλλο κλαμπ. Πιο κλειστό. Ήταν από τους τύπους που 'χαν μια σκηνή, και στη σκηνή εκείνη έλαμπαν! Έκλεβαν την παράσταση από τ' αστέρια, πρώτα εκείνους θα θυμάσαι κι έπειτα τους πρωταγωνιστές. Κι έμειναν στη θύμηση, όχι για μια περσόνα, μα για πολλές. Έστω κι αν μία ήταν η κυρίαρχη.
Μάγκας. "Πιο αλαφρής [απ' τον Φέρμα], πιο ιπτάμενος, πιο ποιητικός" γράφει ο Ντίνος Δημόπουλος. Αδερφός, σύζυγος, λαχανέμπορας άγριος, μα κι ο καψερός, ο λογικός ανθρωπάκος στο πλάι του Τρελοπενηντάρη Κωνσταντάρα. Γκρινιάρης οδηγός του τουριστικού λεωφορείου στην Επιχείρηση Απόλλων ("Η καλύτερή του ταινία" λέει ο ίδιος), μα πάνω απ' όλα, ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου Το Παλουκάκι. Ξέρεις, με την... τσιριμπίμ-τσιριμπόμ! Κι έπειτα, οι "άλλες" ταινίες. Οι "κουλτουριάρικες", έλεγε. Το Ταξίδι στα Κύθηρα, Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο, Ο Μελισσοκόμος, Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, η Πολίτικη Κουζίνα... Σ' όλες αυτές, κάπου μέσα θα τον βρεις.
Πηγή:Provocateur