Οι Αθηναίοι πρωτοβλέπουν κινηματογράφο το 1897. Η προβολή της κινούμενης εικόνας προκαλεί ζωηρές αντιδράσεις και το καινούργιο θέαμα γίνεται μόνιμο θέμα συζήτησης και αιτία πολλών δημοσιεύσεων. Ο ελληνικός αλλά και βαλκανικός κινηματογράφος ξεκινάει το 1906 με τους αδερφούς Γιαννάκη και Μίλτο Μανάκια που αρχίζουν να κινηματογραφούν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, η οποία ανήκει ακόμα στην επικράτεια της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Μανάκια δημιουργούν ένα μοναδικής αξίας αρχείο με περισσότερες από 60 ταινίες.
Ένας Γάλλος κινηματογραφιστής ο Λεόνς, γυρνά τα πρώτα επίκαιρα από τη Μεσοολυμπιάδα της Αθήνας την ίδια χρονιά. Το 1907 ανοίγει ο πρώτος κινηματογράφος στην Αθήνα. Οι αίθουσες προβολών αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Έκτακτες προβολές οργανώνονται στα θέατρα. Τη χρονική περίοδο μεταξύ 1910-11 γυρίζονται ορισμένες βουβές κωμωδίες μικρού μήκους από τον σκηνοθέτη – ηθοποιό Σπύρο Δημητρακόπουλο, ο οποίος ερμηνεύει και τους περισσότερους ρόλους των ταινιών, με το ψευδώνυμο “Σπυρίδιον”. Το 1914 ιδρύεται η κινηματογραφική εταιρία “Αστυ Φιλμ” και αρχίζει η παραγωγή ταινιών μεγάλης διάρκειας. Η Γκόλφω, ένα γνωστό θεατρικό δραματικό ειδύλλιο, δίνει το σενάριο και είναι η πρώτη Ελληνική ταινία μεγάλου μήκους.... Το 1931 γυρίζεται η βουβή ταινία του σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκου, Δάφνις και Χλόη. Σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία όταν πρωτοπαίχτηκε στους κινηματογράφους. Οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες και οι πρωταγωνιστές, η Ελληνοαμερικανίδα χορεύτρια Λούση (Λουκία) Ματλή -που, όπως έχει λεχθεί, ο Λάσκος την είχε ερωτευθεί "αυθωρεί και παραχρήµα"και ο Απόλλων Μαρσύας, παρουσιάστηκαν από την παραγωγή ως "νέοι αρχαιοελληνικής κατατομής".Η ταινία γυρίστηκε στη Λέσβο, το τόπο που έλαβε χώρα η ιστορία του Δάφνι και της Χλόης, και συγκεκριμένα στην Αγιάσο, εκτός από τη σκηνή των νυμφών, η οποία για λόγους κόστους γυρίστηκε στη λίμνη Βουλιαγμένη.Οι γυμνές σκηνές σήμερα δείχνουν αθώες και καθόλου αποκαλυπτικές. Όταν όμως η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους στις 27 Ιουνίου 1931 υπήρξαν αντιδράσεις και πολλοί την αποκάλεσαν «πορνογράφημα». Για τον Λάσκο ήταν μια εισπρακτική επιτυχία που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως «η πιο καλλιτεχνική ταινία του προπολεμικού καλλιτεχνικού κινηματογράφου». Ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Λάσκου και η ταινία ήταν η πρώτη ταινία στην Ευρώπη που έδειχνε γυμνούς τους πρωταγωνιστές.
Ο Φιλοποίμην Φίνος εμφανίζεται στο προσκήνιο της Ελληνικής παραγωγής ιδρύοντας μαζί με συνεταίρους το 1939 στο Καλαμάκι τα “Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο”. Γυρίζει την πρώτη του ταινία σαν παραγωγός, αλλά και σκηνοθέτης, “Το τραγούδι του χωρισμού”, που είναι η πρώτη κι η τελευταία που σκηνοθετεί. Μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής που ακολουθεί, ο Φίνος ιδρύει τη “Φίνος Φιλμ”, το 1942, που έμελλε να σφραγίσει την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Μέσα στην κατοχή γυρίζονται δύο σημαντικές ταινίες, Η φωνή της καρδιάς (1943, σε σκηνοθεσία Δ. Ιωαννόπουλου) και Χειροκροτήματα (1944, σε σκηνοθεσία Γ. Τζαβέλα). Και στις δύο εμφανίζεται στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ο νεαρός πρωταγωνιστής του θεάτρου Δημήτρης Χορν προκαλώντας αίσθηση. Στην ουσία αυτές οι δύο ταινίες είναι που εγκαινιάζουν μια νέα πολύ δημιουργική περίοδο για το ελληνικό σινεμά. Τα “Χειροκροτήματα” αναγγέλουν το μεγάλο σκηνοθετικό ταλέντο του Τζαβέλλα, ο οποίος για την επόμενη εικοσαετία γυρνάει μερικές από τις καλύτερες ταινίες του ελληνικού σινεμά. Το 1944 η μεγάλη μας τραγωδός Κατίνα Παξινού, τιμάται με το Όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία “Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα”....
Από τον ελληνικό κινηματογράφο έχουν περάσει κάμποσες ταινίες-διαμάντια. Σίγουρα, όμως, «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» είναι ένα από τα αριστουργήματα, αν όχι το αριστούργημα των αριστουργημάτων. Τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων κι ενώ η Ελλάδα σπαραζόταν από τον Εμφύλιο, ο Αλέκος Σακελλάριος με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο μετέφεραν στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό τους έργο, που είχαν ανεβάσει το 1946.Αν κάτι χαρακτηρίζει την ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και την κατατάσσει στο Πάνθεον των αριστουργημάτων, είναι τα πολλαπλά και διαχρονικά κοινωνικό-πολιτικά μηνύματα που πέρασε, σε μία ταραχώδη περίοδο, στη μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, τον Εμφύλιο. Ο Αλέκος Σακελλάριος, στην πρώτη του σκηνοθετική (και απόλυτα πετυχημένη).Κατά την περίοδο 1955-1967, στη λεγόμενη «Χρυσή Εποχή», γυρίστηκαν μερικές από τις γνωστότερες ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Στέλλα (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη, Ιστορία μιας κάλπικης λίρας (1955) του Γιώργου Τζαβέλλα, Ο Δράκος (1956) του Νίκου Κούνδουρου, Ποτέ την Κυριακή (1960) του Ζυλ Ντασέν, Τα Κόκκινα Φανάρια (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη και των κωμωδιών του Αλέκου Σακελλάριου (Ο Ηλίας του 16ου – 1959, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο – 1959, Τα κίτρινα γάντια – 1960 κ.ά.).
Εν μέσω της δικτατορίας των ετών 1967-1974, το εμπορικό σινεμά των προηγούμενων ετών παράκμασε και ταυτόχρονα εμφανίστηκε το ρεύμα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, που αναζωογόνησε τη σκηνή με την Μεταπολίτευση.Κεντρικές μορφές αυτής της περιόδου είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ίσως ο πλέον καταξιωμένος Έλληνας σκηνοθέτης, ο Αλέξης Δαμιανός, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Νικολαϊδης. Σύντομα όμως, η τάση για πιο καλλιτεχνικές ταινίες μείωσε δραματικά το ενδιαφέρον του κοινού.Στα φιλμ που ξεχώρισαν τη δεκαετία του 1980 ανήκουν οι Ρεμπέτικο (1983) και Λούφα και παραλλαγή (1984) των Κώστα Φέρρη και Νίκου Περάκη αντίστοιχα.
Πηγες:
www.cinemainfo.gr
grcinema.matia.gr
camerastyloonline.wordpress.com
el.wikipedia.org
www.irakliatoday.gr
mikrosserifis.blogspot.com
www.tainiothiki.gr
mixanitouxronou.gr