Ήταν φυσικό λοιπόν να προσπαθήσουν να τον μιμηθούν πολλοί ομότεχνοί του. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση καθότι μεσουράνησε στη δισκογραφία για πέντε δεκαετίες κι αυτό σήμαινε ότι η φωνή του πέρασε διαδοχικές φάσεις από τον νεαρό τραγουδιστή της δεκαετίας του '50 μέχρι τα χρόνια του '80 και του '90. Τις διαφορετικές φωνές του ζήλεψαν και μιμήθηκαν αρκετοί καλλιτέχνες δημιουργώντας έτσι τη γνωστή "σχολή Καζαντζίδη".
Από τον ανεξάντλητο κατάλογο των μιμητών του Καζαντζίδη θα αναφερθούμε στον Γιάννη Ντουνιά, στον Γιώργο Χατζηαντωνίου, στον Μάνο Παπαδάκη, στον Πέτρο Αναγνωστάκη, στον Δημήτρη Ξανθάκη αλλά και στον Ανδρέα Ζακυνθινάκη, στον Στράτο Κύπριο και στον Δημήτρη Ξανθάκη. Στη δεκαετία του ΄80 μάλιστα ο Στέλιος έφτασε να χρίσει διάδοχό του τον Λεωνίδα Βελή στον οποίο επένδυσαν για λίγο συνθέτες όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Άκης Πάνου. Την ίδια εποχή τραγουδιστές από λαϊκές και ρεμπέτικες κομπανίες όπως ο Γιώργος Σακελλαρίου, ο Λάμπρος Καρελάς και ο Χρήστος Στυλιανέας θύμιζαν λιγότερο ή περισσότερο Καζαντζίδη. Για να μην αδικήσουμε όλους αυτούς τους τραγουδιστές, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Καζαντζίδης όρισε με τη φωνή και την ερμηνευτική ευφυία του το λαϊκό τραγούδι. Είναι δύσκολο λοιπόν να μπεις στα μονοπάτια των λαϊκών συνθετών χωρίς να συναντηθείς κάπου μαζί του. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι κι ο Καζαντζίδης δοκίμασε αρχικά την τύχη του στο μικρόφωνο.