Ο Στέλιος Καζαντζίδης θεωρήθηκε δικαίως ο σημαντικότερος ερμηνευτής της χρυσής εποχής του λαϊκού τραγουδιού

Ήταν φυσικό λοιπόν να προσπαθήσουν να τον μιμηθούν πολλοί ομότεχνοί του. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση καθότι μεσουράνησε στη δισκογραφία για πέντε δεκαετίες κι αυτό σήμαινε ότι η φωνή του πέρασε διαδοχικές φάσεις από τον νεαρό τραγουδιστή της δεκαετίας του '50 μέχρι τα χρόνια του '80 και του '90. Τις διαφορετικές φωνές του ζήλεψαν και μιμήθηκαν αρκετοί καλλιτέχνες δημιουργώντας έτσι τη γνωστή "σχολή Καζαντζίδη".

Για πολλούς ο Καζαντζίδης του '50 και του '60 παραμένει ανεπανάληπτος τόσο για την ποιότητα της φωνής όσο και για την αισθητική των τραγουδιών που ερμήνευσε αντλώντας από την έμπνευση των μεγάλων δημιουργών του παρελθόντος. Από τότε ωστόσο είχαν αρχίσει ήδη να αναδύονται οι "Καζαντζιδικοί". Η απόσυρσή του από τα πάλκα και οι μεγάλες παύσεις του στη δισκογραφία επέτειναν το φαινόμενο. Ήδη στη δεκαετία του '50 ακόμα και ο Στράτος Διονυσίου έφερνε πολύ στον Στέλιο, ακολουθώντας τα βήματά του. Στη συνέχεια σημειώθηκε κατακλυσμός σε μαγαζιά και δισκογραφία με αντίγραφα του "βασιλιά". Οι περισσότεροι από αυτούς απηχούν άλλωστε στην ύστερη Καζαντζιδική περίοδο η οποία αισθητικά τουλάχιστον υπολείπεται της "καλής εποχής".

Από τον ανεξάντλητο κατάλογο των μιμητών του Καζαντζίδη θα αναφερθούμε στον Γιάννη Ντουνιά, στον Γιώργο Χατζηαντωνίου, στον Μάνο Παπαδάκη, στον Πέτρο Αναγνωστάκη, στον Δημήτρη Ξανθάκη αλλά και στον Ανδρέα Ζακυνθινάκη, στον Στράτο Κύπριο και στον Δημήτρη Ξανθάκη. Στη δεκαετία του ΄80 μάλιστα ο Στέλιος έφτασε να χρίσει διάδοχό του τον Λεωνίδα Βελή στον οποίο επένδυσαν για λίγο συνθέτες όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Άκης Πάνου. Την ίδια εποχή τραγουδιστές από λαϊκές και ρεμπέτικες κομπανίες όπως ο Γιώργος Σακελλαρίου, ο Λάμπρος Καρελάς και ο Χρήστος Στυλιανέας θύμιζαν λιγότερο ή περισσότερο Καζαντζίδη. Για να μην αδικήσουμε όλους αυτούς τους τραγουδιστές, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Καζαντζίδης όρισε με τη φωνή και την ερμηνευτική ευφυία του το λαϊκό τραγούδι. Είναι δύσκολο λοιπόν να μπεις στα μονοπάτια των λαϊκών συνθετών χωρίς να συναντηθείς κάπου μαζί του. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι κι ο Καζαντζίδης δοκίμασε αρχικά την τύχη του στο μικρόφωνο.

Κάντε εγγραφή και ενημερωθείτε πρώτοι για Κινηματογράφο και μουσική.