Η in-your-face κιθάρα του ήταν τόσο εκφραστική που δεν χρειαζόταν τραγουδιστή. Ο Jeff Beck ήταν ένας οραματιστής, ένας καινοτόμος και ένας αληθινός βιρτουόζος. Κατασκεύασε την πρώτη του κιθάρα σε ηλικία 15 ετών και έμαθε το όργανο μέσα και έξω πριν κατακτήσει τα πάντα, από το heavy metal μέχρι την jazz.Το γρήγορο περίπλοκο παίξιμο επηρέασε την ανάπτυξη των ειδών heavy metal και jazz-rock και τον έκανε έναν από τους πιο σεβαστούς κιθαρίστες στη ροκ μουσική.
Μια υποστηρικτική θητεία με τον εκκεντρικό ροκ-εν-ρολ Screaming Lord Sutch έφερε τον νεαρό κιθαρίστα Beck στην προσοχή του μπλουζ-ροκ γκρουπ Yardbirds, του οποίου έγινε βασικός κιθαρίστας το 1965, αντικαθιστώντας τον Eric Clapton. Την επόμενη χρονιά, έχοντας αποχωρήσει από τους Yardbirds, ο Beck ίδρυσε το δικό του combo, το Jeff Beck Group, με τον τραγουδιστή Rod Stewart και τον μπασίστα Ron Wood. Στο Truth (1968) και στο Beck-Ola (1969), το συγκρότημα πρωτοστάτησε σε μια άγρια, υπερβολική προσέγγιση στα μπλουζ που έθεσαν τις βάσεις για το πρώιμο heavy metal.
Ο Stewart και ο Wood έφυγαν το 1970 για να ενταχθούν στους Small Faces (αργότερα Faces) και ο Beck τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα αργότερα εκείνο το έτος, αναγκάζοντάς τον να θέσει την καριέρα του σε παύση. Το 1971 επανεμφανίστηκε με ένα νέο συγκρότημα Jeff Beck που περιλάμβανε τον Bobby Tench στα κύρια φωνητικά και τον Cozy Powell στα ντραμς. Κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ που επηρεάστηκαν από το rhythm-and-blues, Rough and Ready (1971) και Jeff Beck Group (1972). Με τα πρώην μέλη των Vanilla Fudge, Carmine Appice και Tim Bogert, ο Beck κυκλοφόρησε το Beck, Bogert & Appice το 1973. Μετά την αρνητική υποδοχή του, το τρίο διαλύθηκε και ο Beck ξεκίνησε μια σόλο καριέρα. Το βραβευμένο από τους κριτικούς Blow by Blow (1975), σε παραγωγή του συνεργάτη των Beatles, Τζορτζ Μάρτιν, περιείχε μια ενόργανη, τζαζ fusion προσέγγιση στην οποία το παίξιμο της κιθάρας του Beck κατέλαβε ουσιαστικά τη θέση ενός βασικού τραγουδιστή. Θα ηχογραφούσε σε μεγάλο βαθμό χωρίς φωνητικά για το υπόλοιπο της καριέρας του.
Το Flash (1985), παραγωγή του Nile Rodgers, ήταν η πιο εμπορική κυκλοφορία του Beck. Περιείχε το βραβευμένο με Grammy κομμάτι "Escape", καθώς και μια διασκευή του "People Get Ready" των Impressions, στο οποίο συμμετείχε ο Stewart στα φωνητικά και έγινε το πρώτο επιτυχημένο σινγκλ του Beck. Τα επόμενα χρόνια ο Beck διατήρησε σχετικά χαμηλό προφίλ, περιοδεύοντας περιστασιακά και ηχογραφώντας, συμπεριλαμβανομένων συνεισφορών σε άλμπουμ όπως το Primitive Cool (1987) του Mick Jagger και το Amused to Death (1992) του Roger Waters. Το 1989 το Guitar Shop του Jeff Beck κέρδισε ένα βραβείο Grammy για την καλύτερη ροκ ορχηστρική ερμηνεία.