Η ιστορία της MINOS-EMI χάνεται στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. «Πρόγονοί» της, σήματα σταθμοί στα ελληνικά μουσικά πράγματα...Η οικογένεια Μάτσα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πορεία του ελληνικού τραγουδιού.
Οι εταιρείες που διηύθυνε ο Μίνως Μάτσας από το 1930-35 ήταν εκείνες που δημιούργησαν τον μύθο του λαϊκού τραγουδιού με τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη ή τον Παπαϊωάννου, ένα όραμα για το τραγούδι που μετουσίωσε σε καλλιτεχνική πορεία ο αποτελεσματικός και γόνιμος συνεχιστής στο τιμόνι της εταιρείας Μάκης Μάτσας.Το 1930, η εταιρία Gramphone Company, η οποία έναν χρόνο αργότερα συγχωνεύθηκε για να σχηματιστεί η EMI Group, συνεταιρίστηκε με την Lambropoulos Brothers Limited .
Μέχρι το 1931, οι δραστηριότητες της εταιρείας ήταν σε πλήρη εξέλιξη και ο πρώτος δίσκος που παρήχθη στην Ελλάδα είχε το λογότυπο της EMIAL. Μετά από πέντε χρόνια χρήσης των χώρων των μεγάλων ξενοδοχείων για την ηχογράφηση τραγουδιών, η EMIAL δημιούργησε το πρώτο studio της Ελλάδας και έγινε ο πρώτος διανομέας της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας.Ο Μίνως Μάτσας και οι εταιρείες ΟDEON και PARLOPHONE που διεύθυνε, από το 1930-1935 ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν να καταγράφουν και να δημιουργούν την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα ξεκινώντας από τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη , τον Γιάννη Παπαιωάννου και όλους τους μεγάλους που έγραψαν ιστορία.Η ολοκλήρωση της εξαγοράς της EMI από την Universal, διεθνώς, έφερε και την ενοποίηση των εδώ μονάδων τους.
Όμως, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες και αγορές, η ελληνική ΜΙΝΟS-ΕΜΙ παραμένει ανέπαφη στο νέο σχήμα, με το σύνολο του ελληνικού ρεπερτορίου της, των καλλιτεχνών και των δικαιωμάτων της και το μάνατζμεντ του νέου ομίλου να παραμένει σε ελληνικά χέρια, και συγκεκριμένα στη Μαργαρίτα Μάτσα, η οποία ήδη από το 2004 είχε τη γενική διεύθυνση του ομίλου. Μια επίσκεψη στα μισογκρεμισμένα κτήρια της MINOS E.M.I που βρίσκονται στην Λ .Ηρακλείου μένει για να δεί ο καθένας μας την κατάντια των κτιρίων που ξεκίνησε την αναδρομή της ο κολοσσός αυτός.
Ο χώρος μέσα με παλιά εξώφυλλα από δίσκους βινύλιου και από CD να είναι πεταμένα σε σωρούς αλλά και κάποια άλλα πακεταρισμένα έδινε την εντύπωση της γρήγορης εγκατάλειψης ενός χώρου που έχει την δική του ιστορία στο ελληνικό τραγούδι.