Ενας από τους σπουδαιότερους Ελληνες δημοσιογράφους, θεατρικούς συγγραφείς, σεναριογράφους και σκηνοθέτες

Νίκος Τσιφόρος. Και ποιος δεν έχει γελάσει με τις καλές ,παλιές ελληνικές ταινίες; Και ποιος δεν έχει αντιγράψει τις ατάκες του; Μόνο που μπορεί να μην ξέραμε τι ακριβώς έχει πει, έχει γράψει ή έχει σκηνοθετήσει. Ίσως από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς και σεναριογράφους στην Ελλάδα …

Πρωτοεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής με το θεατρικό έργο Η πινακοθήκη των ηλιθίων και ακολούθησαν πολλές θεατρικές επιτυχίες του, τις περισσότερες από τις οποίες έγραψε σε συνεργασία με τον Πωλ Βασιλειάδη.

Ο Τσιφόρος δεν έγραφε μόνο θεατρικά έργα και κωμωδίες. Ήταν πολυγραφότατος.  και ήταν ένας μοναδικός γητευτής του λόγου. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να “μαστορεύει” τις λέξεις. Τις κατακτούσε. Τις έκανε εργαλεία του. Τις έκανε να τον υπηρετούν. Να υπηρετούν τον στόχο του να φτιάξει ένα περίτεχνο κείμενο.

Στη θεατρική τέχνη πρωτοεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, με το θεατρικό έργο του «Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων», το οποίο, το 1944, ανέβηκε από το θίασο Δημήτρη Χόρν και Μαίρης Αρώνη. Από τότε παίχτηκαν με επιτυχία πολλά θεατρικά έργα του, όπως: “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός” και “Η Κυρία του Κυρίου”. Πολλά έργα του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, ενώ πολλά σενάρια έγραψε ο ίδιος και σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες.


Σκηνοθέτησε τα παρακάτω έργα: Χαμένοι άγγελοι (1948),Έλα στο θείο... (1950), Ο πύργος των ιπποτών (1952),Το ποντικάκι / Το κορίτσι με τα λουλούδια (1954), Η ωραία των Αθηνών (1954), Γλέντι - λεφτά κι αγάπη (1955),Ο γυναικάς (1957),Ο λεφτάς (1958),Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959),Τρεις κούκλες κι εγώ! (1960).Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός (1961).


Παράλληλα, συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά και έγραψε πολλά ευθυμογραφήματα, στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Ο Τσιφόρος γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ως πεζογράφος. Τα πλέον δημοφιλή πεζογραφήματα του είναι « Τα παιδιά της πιάτσας» και «Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα».

Ο Νίκος Τσιφόρος πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1970. Απλόχερα προικισμένος με ταλέντο, γνώσεις και φαντασία, ο Τσιφόρος ήταν, πριν και πάνω απ' όλα, ένας ευαίσθητος δέκτης όσων συνέβαιναν γύρω του, ένας ανατόμος της κοινωνικής πραγματικότητας με διεισδυτική ματιά και ευρηματικό χιούμορ.