Είναι η πρώτη από τις τρεις ταινίες του Aλέξη Δαμιανού. Πρόκειται για μία από τις λίγες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που επηρεάστηκαν εμφανώς από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Με τη ζωή στην ελληνική επαρχία και το πρόβλημα της μετανάστευσης καταπιάνεται στην ταινία του «Μέχρι το Πλοίο» ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός.
Τα τρία σκετς της ταινίας έχουν μια δική τους εσωτερική εξέλιξη , που ακολουθεί τον Έλληνα στο δικό του χώρο, ξεκινώντας από το βουνό , κατεβαίνοντας στον κάμπο και φτάνοντας ως την πόλη, και συγκεκριμένα στο λιμάνι του Πειραιά, απ΄όπου ο ήρωας θα πάρει το πλοίο για την Αυστραλία.
Στο πρώτο επεισόδιο κυριαρχεί μια περιορισμένη, σχεδόν ζωωδική ζωή, που δεν προσφέρει καμιά ικανοποίηση στους ανθρώπους της, ενώ το δεύτερο επεισόδιο (βασισμένο σε ένα διήγημα του Γρηγόρη Ξενόπουλου) καταγράφει με ξεχωριστό ερωτισμό το σεξουαλικό πόθο, που θα οδηγήσει τη εναρή βοσκοπούλα στο πορνείο της πόλης.
Τέλος ,το τρίτο και καλύτερο επεισόδιο αναφέρεται στους ανθρώπους που μεταναστεύουν και τα προβλήματα τους. Η σπαραχτική ζωή μιας καταπιεσμένης συζύγου, μια απελπισμένη σκηνή(από της πιο ερωτικές του ελληνικού κινηματογράφου) δίνουν στην ταινία μια νέα, δυναμική διάσταση, που πρώτη φορά παρουσιάζεται στον ελληνικό κινηματογράφο με τόσο πάθος και τέτοια ένταση(σχεδόν παροξυσμό, όπως θα το πετύχει αργότερα, και πολύ καλύτερα ο σκηνοθέτης στην «Ευδοκία»).