Ένας από τους πιο σπουδαίους και αγαπημένους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου υπήρξε ο Μίμης Φωτόπουλος, ο οποίος παράλληλα με την υποκριτική ασχολούνταν και με την ποίηση. Μάλιστα, η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Μπουλούκια” είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει στις 28 Οκτωβρίου 1940, δηλαδή την ημέρα που ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος.
Όπως μπορεί κάποιος ν’ αντιληφθεί και από τον τίτλο, τα ποιήματα της συλλογής είχαν σχέση με το επάγγελμα του ηθοποιού αποτυπώνοντας τις
εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες – ειδικά για τους ηθοποιούς των “μπουλουκιών”.
Ένα από αυτά ήταν και το ποίημα “Οι χωρίς φίρμα”, που περιέγραφε ακριβώς αυτές τις δυσκολίες του επαγγέλματος, όπου χωρίς μια δεκάρα στην τσέπη, θεωρούμενοι και άνθρωποι του περιθωρίου, οι άνεργοι ηθοποιοί περίμεναν κάποιο θιασάρχη να τους προσφέρει δουλειά.
ΟΙ ΧΩΡΙΣ ΦΙΡΜΑ
Μήνες τώρα κάθονται στο “Στέμμα”
και ζούνε με μια χίμαιρα
και κάποιο ψέμα.
Προσμένουν ένα θιασάρχη
να τους αγκαζάρει
για κάποια μακρινή επαρχία
και να συνεχιστεί η θλιβερή τους ιστορία.
Τα δυο, που οικονομήσανε για σήμερα
τσιγάρα, τάχουν καπνίσει,
κι έχουν αρχίσει
τα νεύρα τους να σπάνε.
Το γκαρσόνι τους κοιτάζει αυστηρά
– τους ρώτησε όλους στη σειρά –
δεν πήρε κανένας τους πιοτό.
Κι είναι σωστό
να πιάνουν αδίκως το τραπέζι;
Μια γριά θεατρίνα
– είχε παίξει κάποτε και στην Αθήνα –
με παράπονο κοιτάζει
τις καινούριες. Τα μάτια της σκεπάζει,
κι ονειροπολεί περασμένες ιστορίες
που όλες έχουν γραφτεί στις επαρχίες.
Κι είν’ όλοι τους σα να μη ζούνε
τους κυκλώνουν τόσοι πόνοι!
Κι όλο προσμένουν κάποιο θεατρώνη.
πηγή-ellinikoskinimatografos.gr