Σε μια εταιρία παιχνιδιών, η Τζέμα είναι επιστήμονας της ρομποτικής και όταν η μικρή Κέιντι (κόρη της αδελφής της) μένει ξαφνικά ορφανή, ενώ οι γονείς της σκοτώνονται σε αυτοκινητικό δυστύχημα, η Τζέμα την παίρνει στο σπίτι της. Ενώ η Τζέμα είναι προσκολλημένη στην εργασία της, δεν γνωρίζει ταυτόχρονα πως να πλησιάσει την Κέιντι. Είναι μια πολύ δύσκολη κοινωνική κατάσταση αφού το παιδί έχει κλειστεί στον εαυτό του και δεν δείχνει πρόθεση να συμμετέχει σε καμία συζήτηση. Στην αγορά έχει κυκλοφορήσει ένα κουκλάκι ρομπότ με απλές κινήσεις και κάνει θραύση. Ο προϊστάμενος της Τζέμα της ζητάει ένα παιδικό προϊόν να είναι έτοιμο σύντομα για να βγει για πώληση στα καταστήματα και ουσιαστικά. Η Τζέμα κρυφά από τον προϊστάμενό της κατασκευάζει την MEGAN. Ένα ανθρωποειδές ρομπότ τόσο περίπλοκο με φανταστικές δυνατότητες. Ενώ η πρώτη παρουσίαση του ρομπότ πάει εντελώς στραβά, η Τζέμα παίρνει το ρομπότ στο σπίτι και η Κέιντι προσκολλάτε μαζί του και αλλάζει εντελώς συμπεριφορά προς το ευχάριστο. Το βελτιωμένο μοντέλο της MEGAN παρουσιάζεται επίσημα στον διευθύνων σύμβουλο της εταιρίας και αυτός δίνει το πράσινο φως για την μαζική παραγωγή του ρομπότ. Όμως στο σπίτι η Τζέμα σύντομα θα καταλάβει πως η MEGAN είναι υπερβολικά προστατευτική με την Κέιντι. Το σημαντικότερο όμως είναι πως η MEGAN καταλαβαίνει πολύ περισσότερα από όσο νομίζει η Τζέμα και πως αναπτύσσει λογισμικό με ανθρώπινες ιδιότητες.
Το σενάριο ξεκινάει από την αρχή που το ρομπότ έτσι και αλλιώς διαθέτει έναν εκπληκτικό αριθμό εντολών και αποφάσεων, θα συνδεθεί με την Κέιντι και θα την θεωρήσει πρωταρχικό χρήστη (κάτι σαν administrator). Την Τζέμα την θεωρεί σαν δεύτερο χρήστη (κάτι σαν super user). To ρομπότ είναι ουσιαστικά ο απόλυτος φύλακας της Κέιντι και θα πάρει άμεσα ακόμη και ακραίες αποφάσεις για να την προστατέψει. Είναι όμως και ταυτόχρονα και μια υπερ-προστατευτική μητέρα που λείπει από την Κέιντι. Το ρομπότ αναπτύσσει αυτούσια τις παραμέτρους της εφαρμογής του και φτάνει στο σημείο να καταλάβει και να ενδιαφερθεί για την "επιβίωσή" του, θεωρώντας τους ανθρώπους εχθρούς. Η συμπεριφορά του ρομπότ θυμίζει περίπτωση ψυχωτικού ανθρώπου με ακραία συμπεριφορά. Αν αυτός ήταν ο σκοπός των δημιουργών της ταινίας τότε το κατάφεραν απόλυτα.
Το ρομπότ ξεπερνά ακόμη και τον εξολοθρευτή του Cameron όσο αφορά την ευφυία του. Είναι ικανό να αυτό-προγραμματιστεί ταχύτητα και να βγάλει άμεσα αποφάσεις. Διαθέτει επίσης δύναμη όσο ένας ενήλικας παρά το μικρό του μέγεθος. Κάτι που μπορεί να φανεί σε πολλούς περίεργο από την αρχή της ταινίας, είναι πως ένα τόσο εξελιγμένο ρομπότ (σε ακραίο επίπεδο) το κατασκευάζει ουσιαστικά ένα άτομο. Σίγουρα η ταινία δεν έχει τόσο ρεαλισμό και είναι κατά βάση φανταστική. Πάντως, εδώ και χρόνια, βλέπουμε τεχνικές ομάδες 100 ατόμων που έχουν συνεργαστεί για χρόνια και έχουν βγάλει ρομπότ, που κάνουν πολύ βασικές κινήσεις. Πόσο μάλλον που στην ταινία το ρομπότ το κατασκευάζουν ουσιαστικά 3 άτομα. Το ρομπότ δεν είναι ένας μηχανικός serial killer και το σώμα του ρομπότ φαίνεται καθαρά πως είναι ανθρώπινο (μικρό κορίτσι). Οι κινήσεις δεν θυμίζουν ρομπότ ούτε στο ελάχιστο και αυτό ξενίζει αρκετά. Προφανώς οι εκφράσεις στο πρόσωπό του είναι γραφικά. Η ταινία δεν είναι καθόλου πρωτότυπη και έχουμε δει στο παρελθόν παρόμοιες ταινίες με ανάλογο σενάριο.
Δεν θα την χαρακτήριζα ταινία τρόμου σε καμία περίπτωση. Πολύ απλό θρίλερ στην καλύτερη περίπτωση. Έχει μερικές περίεργες σκηνές αλλά αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με τις εκφράσεις που παίρνει το ρομπότ στο πρόσωπό του. Τώρα αν ακόμη σας φαίνονται τρομακτικές οι ταινίες με τον Bela Lugosi και τον Christopher Lee πάω πάσο. Κάτι γελοία άρθρα που έχουν τίτλο “Μια κλασική ταινία τρόμου που κάνει το κοινό να κραυγάζει στα καθίσματα” δεν μπορώ να τα πάρω σοβαρά σε καμία περίπτωση. Η ταινία είναι ιδανική για την ανήλικη κόρη μου και τόσο τρομακτική όσο πρέπει για αυτή. Αν αυτή είναι η ταινία που κραυγάζει το κοινό στα καθίσματα, καλύτερα μην μάθετε τι έγινε το 1974 στους κινηματογράφους στην ταινία The Texas chainsaw massacre..
Πολλοί την κατατάσσουν ισάξια με τις ταινίες τρόμου Chucky. Φυσικά και δεν είναι ίδιες ούτε στο ελάχιστο. Η ταινία βλέπεται αλλά μην περιμένει να δει κανείς σκηνή αντίστοιχη με το Chucky. Ούτε βέβαια να περιμένει να τρομάξει. Τα πρώτα 45 λεπτά δεν γίνεται κάτι το αξιοσημείωτο στην ταινία και μερικοί ίσως το βρουν λίγο βαρετό (όχι και άδικα). Γενικά δεν πιστεύω πως η ταινία αξίζει το εισιτήριο να την δει κανείς στο σινεμά. Αν δούμε βέβαια να παίρνει και κανένα βραβείο δεν θα μου κάνει εντύπωση. Οι κριτικοί του σινεμά και το συνάφη τους είναι γνωστό εδώ και χρόνια πως δεν πρέπει να τους δίνει κανείς σημασία.