Γλυκιά Ζωή(1960): Για κάποιους, η καλύτερη ιταλική ταινία. Είναι πολλοί οι λόγοι που κάνουν το πρώτο μεγάλο αριστούργημα του Φεντερίκο Φελίνι, και συγχρόνως μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες ολόκληρης της φιλμογραφίας του, να αντέχει στο χρόνο. Πενήντα έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία της, η επιρροή της στην ποπ κουλτούρα παραμένει αμετάβλητη, από την καθιέρωση των παπαράτσι (για όσους δεν τον ξέρουν, η λέξη αυτή γεννήθηκε μέσα από τη συγκεκριμένη ταινία και πιο συγκεκριμένα, από τον χαρακτήρα Ενρίκο Παπαράτσο), που συνωστίζονται σαν τις μύγες γύρω από ασήμαντες διασημότητες, μέχρι τη σκηνή στη Φοντάνα ντι Τρέβι, σε μια από τις κλασσικότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου, η Γλυκιά ζωή παραμένει αιωνίως γοητευτική.
Η Γλυκιά Ζωή, ταινία-σταθμός στην, ούτως ή άλλως, οιστρηλατημένη πορεία του Φεντερίκο Φελίνι, προκάλεσε στην εποχή της μεγάλο θόρυβο και πάθη, ενώ έτυχε μάλλον χλιαρής αποδοχής στο 13ο Φεστιβάλ των Καννών, παρότι απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα. Η καυστική σάτιρα της υψηλής κοινωνίας της Ρώμης, με τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι αφοπλιστικά γοητευτικό και την Ανίτα Έκμπεργκ αφοπλιστικά προκλητική, προβλήθηκε σε μία κατάμεση αίθουσα αλλά με λίγα χειροκροτήματα και αρκετές αποδοκιμασίες.
Έμελλε, όμως, να σφραγίσει την ευρωπαϊκή κινηματογραφική παραγωγή για τις επόμενες δεκαετίες, αποτελώντας και εμπορική επιτυχία.Επιπροσθέτως, από άποψη τεχνικής και ερμηνειών, το έργο είναι εξαιρετικό. Η φωτογραφία της ταινίας είναι ονειρικά όμορφη και συνδυάζεται αρμονικά με την εμβληματική μουσική του Νίνο Ρότα και τη γοητευτική ηθοποιία του σπουδαίου Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, στον ρόλο του πρωταγωνιστή, και των υπολοίπων ηθοποιών. Οι χαρακτήρες είναι συνεχώς εν κινήσει και η μουσική ντύνει τις γεμάτες ενέργεια περιπλανήσεις τους με γλυκά νοσταλγικό ρυθμό.
Η ταινία καλύπτει επτά ημέρες της ζωής του Μαρτσέλο. Ο Μαρτσέλο, παρ' όλη την επαγγελματική και κοινωνική του επιτυχία, ζητάει ένα βαθύτερο νόημα στην ζωή και νομίζει ότι το μυστικό της ζωής βρίσκεται στον πλούτο, ο οποίος κατά την γνώμη του απελευθερώνει τον άνθρωπο από την συμβατότητα της ζωής. Όταν όμως χάνει τον καλύτερό του φίλο, καταλαβαίνει ότι αλλού είναι το νόημα της ζωής.