Το Cinema Paradiso (1988) του Giuseppe Tornatore αποτελεί έναν ύμνο στην παιδική ηλικία, στη φιλία και στη μαγεία του κινηματογράφου. Η ιστορία ακολουθεί τον Totò, ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα μικρό ιταλικό χωριό και αναπτύσσει μια βαθιά σχέση με τον Alfredo, τον χειριστή του τοπικού κινηματογράφου.
Η ταινία μιλά για την άνθηση και τη φθορά της ίδιας της αίθουσας κινηματογράφου. Ο χώρος όπου οι άνθρωποι γελούσαν, έκλαιγαν, ονειρεύονταν μαζί γίνεται μνήμη. Και αυτή η μνήμη είναι τρυφερή, γλυκόπικρη, φορτωμένη νοσταλγία. Η μουσική του Ennio Morricone είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες κινηματογραφικές μελωδίες όλων των εποχών. Δεν την ακούμε απλώς. Την κουβαλάμε.
Το Cinema Paradiso δεν είναι μόνο ταινία. Είναι μια υπόμνηση πως οι εικόνες, όταν τις αγαπήσεις, δεν σε αφήνουν ποτέ. Κάποια έργα σε κάνουν να θυμάσαι ποιος ήσουν. Αυτό είναι ένα από αυτά. 🎞️