Ο Βασίλης Αυλωνίτης υπήρξε μία από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του ελληνικού κινηματογράφου. Γεννημένος στην Αθήνα το 1904, μεγάλωσε σε μια εποχή όπου το θέατρο σκιών και οι επιθεωρήσεις κυριαρχούσαν στην ψυχαγωγία. Από νωρίς κατάλαβε πως η κωμωδία ήταν η φυσική του γλώσσα. Ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να κάνει το κοινό να γελάσει μόνο με μια κίνηση του προσώπου του ή μια χαρακτηριστική παύση.
Το μεγάλο του πέρασμα στο σινεμά έγινε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Οι ταινίες όπου πρωταγωνίστησε έγιναν σύμβολα μιας Ελλάδας χαρούμενης, αθώας και γεμάτης συναίσθημα. Η συνεργασία του με τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Νίκο Ρίζο αποτέλεσε ένα από τα πιο αγαπημένα τρίο κωμωδίας στη χώρα. Η χημεία τους ήταν πραγματική, όχι μόνο υποκριτικά αλλά και ανθρώπινα. Έμοιαζαν σαν να μοιράζονταν την ίδια αίσθηση του χιούμορ και την ίδια αγάπη για το κοινό.
Στο θέατρο, ο Αυλωνίτης ήταν πιο βαθύς απ’ όσο πολλοί νομίζουν. Μπορούσε να μετατρέψει τον απλό χαρακτήρα του καθημερινού ανθρώπου σε κάτι οικείο και καθολικό. Είτε έπαιζε τον μπακάλη, τον πατέρα της λαϊκής γειτονιάς ή τον πεισματάρη σύζυγο, κουβαλούσε μια ζεστασιά που έκανε τον θεατή να νιώθει πως τον ξέρει προσωπικά.
Θα μείνει αξέχαστος στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως: «Μια ζωή την έχουμε», «Το αμαξάκι, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «"Ο λεφτάς", Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» κ. ά.
Πέθανε το 1970, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά. Στις οθόνες, όμως, ζει ακόμα. Και θα συνεχίσει να ζει, κάθε φορά που κάποιος θα γελάει αυθόρμητα βλέποντάς τον, χωρίς να ξέρει καν γιατί. Αυτό είναι το πραγματικό δώρο του μεγάλου ηθοποιού.